Μέσα στις 344 σελίδες, ο αφηγηματικός λόγος του συγγραφέα καταφέρνει να σε ταξιδέψει, όχι μόνον στη ζωή του, αλλά στη φόρα της κατοχικής και μετaκατοχικής γενιάς που πάλεψε με αγώνες για το αυτονόητο της ελεύθερης σκέψης, της δράσης, το δικαίωμα στην εκπαίδευση, στη δουλειά, στο καλύτερο μέλλον, στα όνειρα…

Αν και η γραφή του είναι απλή, ωστόσο το βιβλίο αποτελεί ένα εξαιρετικό διήγημα που συναρπάζει ακόμη και εκείνους που δεν έζησαν αυτήν την εποχή.

Περιγράφει με ζωντάνια τα γεγονότα, τις καταστάσεις, τα ήθη και τα έθιμα του λαού μας, την κοινωνική την οικονομική, αλλά και πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, τα κοινωνικά φρονήματα, το κράτος μετά τον εμφύλιο με τον αγροφύλακα και τον χωροφύλακα, τη ζωή στο χωριό, την αδικία, τον διωγμό, τη φυγή, τη φυλακή, την εξορία, τη μετανάστευση και τόσα άλλα.

Μέσα όμως, από την αυτοβιογραφία του Μάκη Παπούλια, διαφαίνεται ο αγώνας και η δύναμή του για επιβίωση.

Η αγωνία του για ένα καλύτερο μέλλον, ο Άνθρωπος μέσα στον άνθρωπο, καθαρός σαν κρύσταλλο, που συγχωρεί, που γυρίζει σελίδα, κλείνοντας συνειδητά τις πληγές της μεταπολεμικής ιστορίας, του εμφυλίου και του διχασμού.

Πορεύτηκε, δραστήριος, αγωνιστής, μετέτρεψε τα δύσκολα και τις ανυπόφορες καταστάσεις σε ευλογία και γνώση.

Όπως και ο ίδιος ομολογεί, δεν μένει σε ό,τι έμαθε και σε ό,τι κατάκτησε, αλλά συνεχίζει και στο υπόλοιπο της ζωής του να ψάχνει, να χτίζει και να ονειρεύεται.

Ολοκληρώνοντας την ανάγνωση του βιβλίου, ο αναγνώστης καταλαβαίνει πια το νόημα στα αποσιωπητικά του τίτλου.

Είμαι σίγουρος ότι  ο Μάκης θα συνεχίσει να είναι δυναμικός, του εύχομαι ολόψυχα να χαίρεται τη ζωή, την οικογένειά του, τα εγγόνια του, αλλά και την αγαπημένη του σύζυγο (Ντίνα Κολοβού), η οποία στάθηκε δίπλα του, όλα αυτά τα χρόνια, το ίδιο αγωνίστρια.

Σας ευχαριστώ.